yıllar önce çalıştığım bir işyerinde müşterimiz olan bir şirketin sahasında uzun süre önceden tanıştığımız müşteri çalışanı bir abimiz vardı.kendisi çok iyi niyetli ve dürüst bir insan sürekli karşılaşır kahve içip sohbet ederdik kendisi ile.bir döneme girdik ve işlerimiz çok yoğun eve gidemiyorum neredeyse bu yoğun dönemde bir gün bu arkadaş geldi ve bana seninle bir konu konuşmam gerek dedi beni odasına davet etti.kapıyı kapatıp sana ne yaptım ben neden yüzüme bile bakmıyorsun günaydın dedim dönüp bakmadın hata mı ettim dedi ve ağlamaya başladı.bir an ne söylesem ikna edemeyeceğimi anlamıştım bilerek te birşey yapmamıştım birden içimden adama sarılmak geldi... neden anlattım bunu bizler iş güç bir telaş koştururken etrafımızda bir günaydın merhaba veya tebessüm bekleyen insanlar olduğunu unutmayalım diye.